دنیاست دیگر... کاری‌اش هم نمی شود کرد. فراز دارد و نشیب، بالا و پایین. گاهی هم که پیچ و خم روزگار با آن عجین می شود، درست می شود عین جاده های کوهستانی صعب العبور. شاید هم صعب العبور تر...

تمام زورت را می زنی، همه توانت را جمع می کنی، برنامه ریزی می کنی، همه وسایل و تجهیزات را بر می داری، خودت را مهیای این جاده ی سخت می کنی. پیچ های اول نرم نرمک آماده ات می کنند، کوچه بازاری‌اش می شود دست گرمی. دستت گرم شده و نشده چشم باز می کنی و می بینی که گرفتار جاده ای، که نه راه پس داری و نه دیگر توان پیش رفتن. عزمت را جزم می کنی، دوباره برنامه ریزی، دوباره تلاش، اما از این به بعد احساس می کنی در این جاده هر چه پیش می روی بیشتر گرفتار آن می شوی.

خیلی هنر داشته باشی از دره ها سقوط نکنی، و الا سقوط در دره های این جاده هزار بار مهلک تر از هر سقوط است و صدای آن هزار بار شدیدتر از هر تشت رسوایی.  هر چه در این جاده پیش می روی صخره های سنگی بیشتر می شود. انگار به عمق زمین می روی، هر لحظه تاریک تر. دیگر دیواره های بلند صخره ای جایی برای آسمان باقی نمی گذارند.

دنیاست دیگر... کاری‌اش هم نمی شود کرد. فراز دارد و نشیب، بالا و پایین. اما اگر اهل آسمان باشی، گاهی هم که پیچ و خم روزگار با آن عجین بشود دیگر مهم نیست. اهالی آسمان از همان اول مسیرشان را از دل ابرها انتخاب می کنند و همتشان را صرف پریدن.

آسمان است دیگر... کسی که آسمانی شد دیگر به دنیایی های زیر پایش از آن بالا بالاها نگاه می کند. شاید هم به آن هایی که در پیچ و خم جاده های صعب العبور دنیا گیر کرده اند از آن بالا بخندند.

مرتضی، نمی دانم از کی آسمانی شدی. اما خیلی زود یک سال از رسیدنت به مقصد گذشت. یک سال قبل همین وقت بود شنیدم که پریدی.  امروز روز تو است. مرتضی روزت مبارک...

می دانم اکنون که از دل آسمان به مقصد رسیده ای از آن بالاها به منِ گرفتارِ سقوط کرده از دره هایِ عمیقِ جاده ی صعب العبورِ دنیا نگاه می کنی. من هم به امید دیدن تو و دهها مسافر آسمانی از این قعر دنیا به آسمان خیره می شوم.

شنیده ام می شود از قعر دره های سقوط هم به آسمان پرید... به شرط من یشاء

خدایا می خواهم... تو هم بخواه...